Kiedy zbliża się sztorm, przeżywamy niepokój. Rozdrażnieni kwestionujemy porządek świata i sensowność wszelkich działań. Gdy wreszcie nadchodzi, chowamy się do domów i czekamy aż minie. Obawiamy się jego niszczycielskiej siły. Wycia wiatru, grzmotów, huku wody. Koniec świata wydaje się wtedy niedaleki. Lecz kiedy sztorm odchodzi, świat jest jak nowy. Czysty, błyszczący i pełen nadziei. Morze niektóre rzeczy zabiera ze sobą, inne wyrzuca na brzeg. Dzięki niemu umiemy spojrzeć na stare sprawy nowymi oczami. Zaakceptować jedne zmiany, odważyć się na inne. Problemy sprzed burzy nabierają właściwych proporcji.